بالای طاقچه محراب مسجد سیدی اوکبا در قیروان ، دیوار پشتی با ظروف سفالی لعابدار لوزی شکل تزئین شده است.
گفته می شود این کاشی تبریز در تهران تزئین شده با شاخ و برگ و گل به سفارش بنیانگذار سلسله اغلابیان ، ابراهیم بن الاغلب (836-841) از صنعتگران بین النهرینی در عراق ساخته شده است. بنابراین تأیید می‌شود که در این زمان، ایران فرآیند جلای سرامیک را می‌شناخت .
این نقش مربع روی نقطه حداقل تا پایان قرن سیزدهم باقی می ماند . در تمپان مسجد بزرگ سوس یافت می شودواقع در محل محراب اول؛ سپس به مصر مهاجرت کرد و در آنجا بناهای مختلف فاطمی و مملوک را در قاهره تزئین کرد .
پرشین کاشیکاشی ستاره. پادشاه در حال صحبت با رعایای خود کاشان . ( قرن 14 ) . موزه هنر اسلامی برلین مرکز سرامیک معروفی در قرون وسطی در کاشان در ایران مغولی ایجاد شد که کاشی‌هایی را تولید می‌کرد که نام این شهر را به نام کاشی (کاشی) به زبان فارسی یا کاشی‌های لعابدار نشان می‌دادند.
کاوش‌ها نشان می‌دهد که مجموعه معماری تخت سلیمان (حدود ۱۲۷۰)، کاخ تابستانی سلطنتی ایلخانی اباقا (۱۲۸۲-۱۲۶۵) واقع در شمال غربی ایران، با پوشش‌هایی از کاشی‌هایی که هم نمای بیرونی و هم نمای بیرونی را می‌پوشاند، تزئین شده است.
دیوارهای داخلی بسیاری از ساختمان های او. وجود پیکره های انسانی، حیوانات و کتیبه هایی با استناد به شعر فارسی نشان می‌دهد که کاشی‌ها در کاخ‌های تفریحی و عمارت‌هایی که برای اعضای ثروتمند نخبگان ایلخانی ساخته شده بود، استفاده می‌شد . آنها گواه هنر مغولی ایران هستند.
سرامیک دوره تیموری
کاشی شش ضلعی، سرامیک متخلخل، با رنگ آبی کبالت، فیروزه ای و بنفش منگنزی زیر لعاب شفاف. دمشق، سوریه. اواسط قرن 15 . موزه بروکلین در قرن پانزدهم ، سفالگران تیموری و ترکمن ایران و سفالگران عثمانی ترکیه و سوریه ، اما این اولین بار نبود که به سرامیک های الهام گرفته از چین روی آوردند .
این به شکل تزئینات گل به رنگ آبی در زمینه سفید به آنها رسید – میراث اجناس معروف چینی “آبی و سفید” یوان و مینگ . مثل همیشه، سفالگران اسلامی از طرح های اصلی چینی برای اهداف متمایز خود استفاده کردند.
