پخت سوهان در گذشته کار سختی بود. از چند روز قبل گندم‌ها را خیس می‌کردند و می‌گذاشتند جوانه بزند.
بعد جوانه‌ها را می‌گذاشتند جلوی آفتاب تا خشک شود و سپس آن را در هاون‌های بزرگ سنگی که به آن «سرکو» می‌گفتند، آسیاب می‌کردند. بعد هم مواد افزودنی مانند روغن و زعفران به آن اضافه کرده و می‌گذاشتند بپزد و بعد هم آن را به مغازه کوچکشان در بازار می‌بردند و به فروش می‌رساندند. حاج حسین حکایت پدر و عموی سوهان‌پزش یعنی سیدرضا و سیدمحمد را این‌طور ادامه می‌دهد: بعدها که بازار را خراب می‌کنند، مغازه پدر و عمویم می‌افتد سر خیابان که هنوز هم همانجاست و پسرعموهایم آنجا را می‌گردانند، اما همان زمان پدر و عمویم از هم جدا می‌شوند. عمو همانجا می‌ماند و پدرم مغازه‌ای نزدیک چهارراه بازار می‌گیرد؛ مغازه‌ای که تا همین چند هفته پیش پدرم در آن کار می‌کرد و الان من در آنجا مشغول هستم.
گرچه سوهان به شکل امروزی‌اش، ۸۵سال پیش به همت خانواده عارفی متولد شد، اما در مدت زمان اندکی، حاج حسین سوهانی و حاج محمدرضا سفایی هم وارد این کار شدند. آنها هم در کار خود مهارت داشتند و سوهان خوبی می‌پختند، اما به سبکی دیگر. سوهان گل‌نازک مخصوص خاندان عارفی بود و الان هم هرکس سوهان گل‌نازک بخواهد می‌گویند برو سراغ عارفی.
منبع: جام جم آنلاین
منبع: فروشگاه سوهان ایران
