حاج حسین درباره تهیه سوهان و مواد اولیه آن در قدیم و تفاوت آن با سوهان‌هایی که اکنون تولید می‌شود، می‌گوید: سوهان سنتی یا نوع ابتدایی آن به سوهان گل نازک معروف بوده که در تهیه آن روغن حیوانی، جوانه گندم، زعفران، آرد، شکر و هل به کار می‌بردند.
در روش سنتی، مواد را در دیگ‌های بزرگ ریخته و با وسیله‌ای به نام «هستون» هم می‌زدند. البته کیفیت سوهان‌های قدیم با الان فرق داشت. ۷۰ سال پیش موادی که از آن سوهان قم را تهیه می‌کردند، طبیعی‌تر و بهتر بود و قدیمی‌ترها معتقدند سوهان قدیمی طعم و مزه بهتری داشته است.
وی به ویژگی‌های سوهان خوب و مرغوب هم اشاره می‌کند و می‌گوید: ویژگی‌های سوهان لقمه ای با کیفیت، به مرغوبیت مواد اولیه آن برمی‌گردد. نوع روغنی که در تهیه سوهان به کار گرفته می‌شود، بسیار مهم است. سوهانی که به دندان نچسبد و سفت نباشد مرغوب است.
طعم سوهان نامرغوب به‌گونه‌ای است که خریدار با چشیدن کمی از سوهان متوجه می‌شود که نامرغوب و کیفیت مواد اولیه آن پایین است. در سوهان زعفرانی تقلبی از رنگ‌های صنعتی به جای زعفران استفاده می‌کنند و موادغذایی فاقد ارزش غذایی جایگزین پسته یا بادام می‌شود.
در تهیه برخی از سوهان‌ها هم از روغن‌های نباتی استفاده می‌کنند که کیفیت آن را کاهش می‌دهد. سوهان خوب رنگ طبیعی دارد، ترد است و در درازمدت و اگر در جای خنک نگهداری شود کیفیت و تردی خود را از دست نمی‌دهد، اما سوهان نامرغوب سفت و چسبنده است.
